Hoi iedereen,
Jaaa daar zijn we dan! Dit keer is dit wel echt mijn uitzicht. Het voelt nog steeds zo onwerkelijk allemaal. Soms moet ik mezelf even knijpen dat we nu echt in Amerika zijn.
De reis was allemaal tip top geregeld. Zo kreeg ik assistentie op Schiphol en werd ik als een VIP rondgereden naar de gate. Hup daar ging ik dan, met zonnebril en koptelefoon op in de rolstoel. Alle drukke rijen konden we ontwijken en we mochten ook als eerst aan boord van het vliegtuig. Dit scheelde echt zoveel prikkels, zo fijn! Mijn moeder kon gelijk haar Engels oefenen: ‘Ma'am, please put your face mask on’, ‘Yes ik heb het in my hand’. Dit is nu al een avontuur om niet meer te vergeten.
Na een lange vlucht van 10 uur kwamen we aan op Salt Lake City. Ook hier was de assistentie weer tip top geregeld. We werden wel even aan de tand gevoeld door een heel boos kijkende meneer van de douane wat we hier kwamen doen, hoe lang we bleven en we moesten onze vingerafdrukken afgeven. Shit, nu kunnen we geen bank meer overvallen…
Na deze strenge controle zijn we met een transferbusje naar ons hotel gebracht.
We kwamen uiteindelijk rond 14:00 aan in het hotel en wat waren we gesloopt. Hallo jetleg! In Nederland was het bedtijd en hier pas middag. We hadden het goede idee om wakker te blijven tot 21:00 en dan te gaan slapen. Zodat we zo snel mogelijk in het goede ritme kwamen. Maar we zijn alle twee zittend in slaap gevallen aan het eind van de middag, oeps!
De volgende dag had ik al mijn eerste afspraak, namelijk bij de welbekende neuro optometrist dr. Duval. Een grappig mannetje, ik had hem anders voorgesteld in mijn hoofd. Oud met een bril, maar hij was jong en hij had ook geen bril. Maar een zeer kundige arts was het zeker.
Ik kreeg een oogonderzoek omdat ik veel visuele klachten ervaar na mijn hersenletsel. Na een korte intake moest ik opdrachten uitvoeren en werden er verschillende foto’s gemaakt van mijn ogen. Dr. Duval kijkt niet alleen naar de gezondheid van de ogen, maar onderzoekt vooral de visuele functies. Dit zijn o.a. oogsterkte, oogbewegingen, je ogen kunnen richten, scherpstelling en oogsamenwerking. Een stoornis in visuele vaardigheden en oogsamenwerking kan grote gevolgen hebben op de kwaliteit van leven.
En helaas waren mijn uitslagen niet zo goed. ‘Your a Survivor’ waren zijn eerste woorden nadat het onderzoek klaar was. Ik was het ergste geval die hij in een jaar tijd had gezien. Van een schaal van 1 tot 10 zit ik in schaal 20. Ik moet kapot zijn elke dag van de visuele problemen die ik ervaar. Uhuhh, dat klopt..
Zo springen mijn ogen steeds naar de zijkant als ze ergens op moeten focussen. Dichtbij kijken dat gaat dan ook bijna niet. Mijn ogen kunnen nauwelijks meer configureren en divergeren. Ik ben een extreem geval (nu hoor ik dit wel vaker). Mijn ogen hebben moeite met het inschatten van de omgeving. En mijn filter is stuk waardoor alle visuele dingen veel harder binnen komen. Ik kreeg het advies om in Nederland naar een collega van hem te gaan en daar minimaal 6 maanden te trainen. Dat gaan we dan ook zeker doen! Jammer van de uitslag maar het biedt wel hoop op verbetering en een doel! En geen berg is te hoog voor mij om te beklimmen.
Onderweg terug naar het hotel zing ik in mijn hoofd: I'm a survivor, I'm not gon' give up, I'm not gon' stop, I'm gon' work harder. En visualiseer ik mezelf met een bandana op mijn hoofd.
De rest van de dag heb ik op bed gelegen met knallende koppijn van het onderzoek. Zo fijn dat mijn lieve mama mee is, die zo goed voor me zorgt wanneer het even wat minder met me gaat. Een fruithapje hier, een dekentje daar. Ik laat me lekker vertroetelen.
Aan het einde van de dag gingen we naar de Wallmarkt om wat boodschappen te doen. En letterlijk alles is groot in Amerika. We kijken onze ogen uit hier. De mensen zijn groot, de auto’s, de wegen, de porties eten, de supermarkten, de cornflakes verpakkingen in de supermarkt, de bergen..alles is grooooot. Hopelijk zijn mijn resultaten aan het einde van mijn EPIC- week bij cognitive FX ook groot!
To be continued…
Comments