Mijn verhaal

​

24 maart 2021 was de mooiste dag van ons leven. Ik zette nieuw leven op de wereld, onze lieve zoon en kleine wonder Cas werd geboren. Een sprookje was het. Ik had hier jaren van gedroomd en nu was het eindelijk zo ver, ik was moeder. 

De eerste week zaten wij op een roze wolk, de mooiste bubbel waar we ooit in hebben geleefd. Tien dagen lang mochten we van deze bubbel genieten, tot dat die bubbel abrupt uiteen spatte. Ik kreeg hoofdpijn, ondraaglijke hoofdpijn. Doorzetten dacht ik, het gaat wel weer over. Je kent het wel, zo een Hollandse eigenwijze mentaliteit. Maar de hoofdpijn werd steeds erger en toen eenmaal de dokter kwam, zag hij al snel dat het foute boel was. We zijn met spoed naar het ziekenhuis gereden en op de scan werd bevestigd waar we zo bang voor waren: een bloedprop in de hersenen genaamd een sinustrombose. Oftewel, een zeer zeldzame vorm van een beroerte. Een sinustrombose is het omgekeerde van een herseninfarct. Door een bloedprop in de afvoerende bloedvaten van het hoofd, loopt het bloed niet weg uit de hersenen en ontstaat er schade. Mijn lichaam kon de hoeveelheid hormonen niet aan en daardoor is mijn bloed gaan stollen. De kans is 1:100.000 en deze pechvogel had het desbetreffende lot. Het kan iedereen gebeuren en het gebeurde mij. Ik kon alleen maar denken, waarom overkomt mij dit? Van al die 100.000 mensen? 

 

Ik heb dezelfde dag een lumbaalpunctie (aftappen van hersenvocht) gekregen om de hersendruk te verminderen. Ik had namelijk al verschillende verlammingsverschijnselen. Ook kreeg ik bloedverdunners ter voorkoming van nog een nieuwe bloedprop. Daar lag ik dan in het ziekenhuis, met net een kleintje. Dokter, ik ga toch niet dood?, vroeg ik. Daar kan ik helaas geen antwoord op geven, zei de dokter. En daar moesten we het dan ook mee doen. Een week heb ik op de braincare gelegen, werd ik 24/7 gemonitord en om de zoveel uur wakker gemaakt om te kijken of ik nog ‘aan ging’. Ons sprookje was veranderd in een nachtmerrie. 

​

Lees verder over de gevolgen.....